Naar aanleiding van het tweede boek, geschreven over eilanden door Boudewijn Buch, een stukje over enkele eilanden. In het boek, Eenzaam, beschrijft Boudewijn weer enkele eilanden met hun soms wel verrassende geschiedenis.
Een voorbeeld is het verhaal over de Cocos Keeling Islands. Een eilandengroep dat ongeveer halverwege Australië en Sri Lanka in de Indische Oceaan ligt.
In 1814 maakte ene John Clunies-Ross een korte stop op de nog onbewoonde eilanden, hij was op reis naar India. Hij plaatste Union Jack op het eiland met het idee terug te keren met zijn familie. Maar een rijke Engelsman genaamd Alexander Hare had ongeveer dezelfde plannen, en liet een kapitein hem een harem aan Maleisische vrouwen op het eiland brengen.
Toen Clunies-Ross terugkwam op het eiland met zijn vrouw, kinderen en schoonmoeder kwam hij natuurlijk Hare tegen die zich inmiddels gevestigd had met zijn harem. Er ontstond een geschil tussen de beide mannen. Clunies-Ross bezette steeds een groter deel van de eilanden en een aantal vrouwen uit Hales harem liepen over en vielen voor de matrozen van Clunies-Ross. Hale vertrok dan ook van het eiland en stierf in Bengkulu, op het eiland Sumatra.
In 1857 werden de eilanden geannexeerd door de Britten, die de Clunies-Ross als bestuurders aanwezen. Toen in 1955 de Australiërs de eilanden verkregen, moesten de Clunies-Ross familie het eiland verkopen, hun huis mochten ze behouden.
Een voorbeeld is het verhaal over de Cocos Keeling Islands. Een eilandengroep dat ongeveer halverwege Australië en Sri Lanka in de Indische Oceaan ligt.
In 1814 maakte ene John Clunies-Ross een korte stop op de nog onbewoonde eilanden, hij was op reis naar India. Hij plaatste Union Jack op het eiland met het idee terug te keren met zijn familie. Maar een rijke Engelsman genaamd Alexander Hare had ongeveer dezelfde plannen, en liet een kapitein hem een harem aan Maleisische vrouwen op het eiland brengen.
Toen Clunies-Ross terugkwam op het eiland met zijn vrouw, kinderen en schoonmoeder kwam hij natuurlijk Hare tegen die zich inmiddels gevestigd had met zijn harem. Er ontstond een geschil tussen de beide mannen. Clunies-Ross bezette steeds een groter deel van de eilanden en een aantal vrouwen uit Hales harem liepen over en vielen voor de matrozen van Clunies-Ross. Hale vertrok dan ook van het eiland en stierf in Bengkulu, op het eiland Sumatra.
In 1857 werden de eilanden geannexeerd door de Britten, die de Clunies-Ross als bestuurders aanwezen. Toen in 1955 de Australiërs de eilanden verkregen, moesten de Clunies-Ross familie het eiland verkopen, hun huis mochten ze behouden.
Buch zijn liefde voor eilanden was me bekend, maar dat vuurtorens ook zo goed in smaak vielen wist ik nog niet. Een bijzondere vuurtoren is gebouwd op Bell Rock.
Bell Rock is een soort van rif, ongeveer 18 km uit de kust van Schotland, bij Angus. Bell Rock heet in het Schots Inchcape, wat vrij vertaald 'bijenkorf' betekent, dit naar de vorm van het eiland.
De naam Bell Rock komt uit een volksverhaal, waarin een abt een bel installeert op de rots, die vervolgens door een Nederlandse piraat wordt verwijderd. Deze piraat vergaat een jaar later met zijn schip op de rotsen.
Robert Stevenson bouwde in de jaren tussen 1807 en 1810 de Bell Rock Lighthouse. Deze 35 meter hoge vuurtoren is zichtbaar tot 56 km in de omtrek.
Ik vond het wel bijzonder, zo'n vuurtoren op een partij rotsen, bijna 20 km uit de kust van Schotland.
Bell Rock is een soort van rif, ongeveer 18 km uit de kust van Schotland, bij Angus. Bell Rock heet in het Schots Inchcape, wat vrij vertaald 'bijenkorf' betekent, dit naar de vorm van het eiland.
De naam Bell Rock komt uit een volksverhaal, waarin een abt een bel installeert op de rots, die vervolgens door een Nederlandse piraat wordt verwijderd. Deze piraat vergaat een jaar later met zijn schip op de rotsen.
Robert Stevenson bouwde in de jaren tussen 1807 en 1810 de Bell Rock Lighthouse. Deze 35 meter hoge vuurtoren is zichtbaar tot 56 km in de omtrek.
Ik vond het wel bijzonder, zo'n vuurtoren op een partij rotsen, bijna 20 km uit de kust van Schotland.
Ook kwam het eiland Klein-Curacao aan de orde, en dan met name de vuurtoren die op dit kleine eilandje staat. Klein Curaçao is een klein onbewoond eiland voor de kust van Curaçao. Ik had nog nooit iets over dit eiland gehoord. Het eiland is drie vierkante kilometer groot, gelegen op ongeveer tien kilometer afstand ten zuidoosten van Curaçao. Het is een kaal rotseilandje, dat als vogelbroedplaats fungeert.
Klein Curaçao is niet altijd zo kaal geweest. Het was ooit met veel gras begroeid en werd onder andere gebruikt om paarden op te laten grazen. Uit die tijd stamt de vuurtoren van het eiland. Door fosfaatwinning werd het eiland afgegraven, waardoor het veel van zijn vegetatie verloor. Op het strand ligt het wrak van een schip dat er 23 jaar geleden gestrand is. Momenteel heeft het eiland geen permanente bewoners meer maar in het nabije verleden was dat wel het geval.
Klein Curaçao is niet altijd zo kaal geweest. Het was ooit met veel gras begroeid en werd onder andere gebruikt om paarden op te laten grazen. Uit die tijd stamt de vuurtoren van het eiland. Door fosfaatwinning werd het eiland afgegraven, waardoor het veel van zijn vegetatie verloor. Op het strand ligt het wrak van een schip dat er 23 jaar geleden gestrand is. Momenteel heeft het eiland geen permanente bewoners meer maar in het nabije verleden was dat wel het geval.
Buch wijdt ook een hoofdstuk aan het Duits kolonialisme. Nu was het wel bekend dat de Duitsers enkele Afrikaanse kolononiën hadden, zoals Namibie, Tanzania, Togo en Kameroen, maar dat ze ook de Stille Oceaan waren opgegaan en zelfs op Antarctica hebben gezeten had ik nou niet direct verwacht.
Dat ook Chili nogal Duitse invloeden kende, oké, maar dat de oorzaak lag aan de vele immigranten die rond 1848 daar aankwamen, en dat deze immigranten van de Chileense regeringen toestemming kregen de zuidelijke regio te koloniseren, wist ik niet. Dat verklaart ook de nogal nazistische-Duitse-"Lebensraum" invloeden, Chili is bijvoorbeeld toto 1984 vaak in oorlog met Argentinië over een aantal onbeduidende eilandjes, die de Chilenen als "heilige grond" zien.
Ook Deception Island, een eiland in dat deel uitmaakt van de Zuidelijke Shetlandeilanden, dat niet ver uit de kust van het Antarctisch vaste land ligt. Miljoenen walvissen werden hier aan land gesleept, gefileerd en tot traan gekookt. De resten van de laatste Chileense traanindustrie zijn nog zichtbaar: reusachtieg traanketels staan weg te roesten, de eetruimte van de walvisvaarders is door een lavastroom weggedrukt, en zo ver als het oog reikt walvisbeenderen.
In 1941 hebben Duitse schepen Deception Island gebombardeerd, en alle Noorse walvisboten vernietigd. De Britten die op het eiland zaten, bliezen hun boten zelf op voordat de Duitsers dat konden doen.
Al in 1901 vertrok er een schip naar Antarctica en ook tussen 1911 en 1912 organiseerde Duitsland nog een andere Zuidpoolexpeditie. Met het Duitse poolonderzoek is het wel goedgekomen, Buch zag 80 jaar later het Duitse onderzoekschip Polarstern liggen in de baai waar ook het Russische poolstation Bellinghausen gevestigd is, King George Island. Dit Duitse schip is het best uitgeruste Zuidpool-researchschip dat ooit is gebouwd.
Op 17 december 1938 verliet de Schwabenland de Hamburgse haven voor de 'Schwabenalnd'-expeditie. Aan boord waren twee Dornier-'katapultvliegtuigen' die door de genazifiseerde Lufthansa waren uitgeleend. Deze vliegtuigen vlogen drie weken lang over het besneeuwde en beijzelde Dronning Maud Land en boordfotografen kiekten 250000 vierkante kilometer land en bevroren zee.
In 1939 werd Neuschwabenland officieel geclaimd voor nazi-Duitsland door de expeditieleden en als "Deutsch-Neuschwabenland' geannexeerd. Een annexatie die door ieder land werd aangevochten en vooral door de Noorwegen, dat Dronning Maud Land al veel eerder had opgeëist.
Op 17 december 1938 verliet de Schwabenland de Hamburgse haven voor de 'Schwabenalnd'-expeditie. Aan boord waren twee Dornier-'katapultvliegtuigen' die door de genazifiseerde Lufthansa waren uitgeleend. Deze vliegtuigen vlogen drie weken lang over het besneeuwde en beijzelde Dronning Maud Land en boordfotografen kiekten 250000 vierkante kilometer land en bevroren zee.
In 1939 werd Neuschwabenland officieel geclaimd voor nazi-Duitsland door de expeditieleden en als "Deutsch-Neuschwabenland' geannexeerd. Een annexatie die door ieder land werd aangevochten en vooral door de Noorwegen, dat Dronning Maud Land al veel eerder had opgeëist.
Over dit Nieuw-Zwabenland gaan de wildste verhalen:
Volgens verschillende obscure bronnen, voornamelijk uit het neonazisme, zouden er gedurende de Tweede Wereldoorlog in het diepste geheim ondergrondse bases zijn aangelegd naar het voorbeeld van de ondergrondse fabrieken in nazi-Duitsland zelf. Toen het duidelijk werd dat de nazi's de oorlog aan het verliezen waren zouden de talloze geheime projecten die hun geleerden aan het ontwikkelen waren overgeplaatst zijn naar Antarctica, samen met een grote hoeveelheid slavenarbeiders. Deze projecten zouden gaan over antizwaartekracht, biologische experimenten op mensen en andere obscure zaken. Zo zouden er in 1945 ook verschillende nazikopstukken heen zijn gevlucht. Van een aantal U-boten die tegen het einde van de oorlog richting Nieuw-Zwabenland voeren zou nooit meer iets vernomen zijn.
Het verhaal gaat ook dat de geallieerden er nog in 1947 een 'invasie' hebben uitgevoerd om dit vermeende laatste nazibastion op te ruimen, maar dat ze daarentegen zelf verjaagd werden door met nazi's bemande vliegende schotels. Er zouden tevens buitenaardse wezens leven in ondergrondse bases, al dan niet samen met overlevende nazi's. Dit is mogelijk gebaseerd op Operation Highjump, een militaire expeditie van de Amerikaanse marine onder leiding van admiraal Richard E. Byrd tussen 1946 en 1947, die onverhoopt werd gestaakt na het verlies van vele manschappen en materiaal.
Volgens verschillende obscure bronnen, voornamelijk uit het neonazisme, zouden er gedurende de Tweede Wereldoorlog in het diepste geheim ondergrondse bases zijn aangelegd naar het voorbeeld van de ondergrondse fabrieken in nazi-Duitsland zelf. Toen het duidelijk werd dat de nazi's de oorlog aan het verliezen waren zouden de talloze geheime projecten die hun geleerden aan het ontwikkelen waren overgeplaatst zijn naar Antarctica, samen met een grote hoeveelheid slavenarbeiders. Deze projecten zouden gaan over antizwaartekracht, biologische experimenten op mensen en andere obscure zaken. Zo zouden er in 1945 ook verschillende nazikopstukken heen zijn gevlucht. Van een aantal U-boten die tegen het einde van de oorlog richting Nieuw-Zwabenland voeren zou nooit meer iets vernomen zijn.
Het verhaal gaat ook dat de geallieerden er nog in 1947 een 'invasie' hebben uitgevoerd om dit vermeende laatste nazibastion op te ruimen, maar dat ze daarentegen zelf verjaagd werden door met nazi's bemande vliegende schotels. Er zouden tevens buitenaardse wezens leven in ondergrondse bases, al dan niet samen met overlevende nazi's. Dit is mogelijk gebaseerd op Operation Highjump, een militaire expeditie van de Amerikaanse marine onder leiding van admiraal Richard E. Byrd tussen 1946 en 1947, die onverhoopt werd gestaakt na het verlies van vele manschappen en materiaal.
Buch schrijft in zijn boek ook over Felix Graf von Luckner, in 1881 geboren te Dresden, een begenadigd verteller, misschien wel fantast.
Hij beweerde doctor in de wijsbegeerte te zijn, kampioen bokser, gered te zijn geworden door albatros toen hij eens bij Kaap Hoorn overboord was geslagen. Hij zei op jeugdige leeftijd door Australië gereisd te hebben, terwijl hij werkzaam was als bordenwasser, kangoeroejager, assistent-vuurtorenwachter etc. Toen hij terug in Duitsland onderscheidde hij zich in de Slag om Jutland, kreeg hij de opdracht de geallieerde blokkades op de Noordzee te doorbreken. Hij was er tijdens zijn lange leven trots op veertien geallieerde handelsschepen naar de zeebodem te hebben geschoten. Hij kwam zelf met zijn schip in de Pacific, maar het verging voor de kust van een van de eilanden van de Tahiti-archipel.
In een open sloep werden ze uiteindelijk gearresteerd door Britse soldaten en werden ze naar Auckland, Nieuw-Zeeland gebracht en opgesloten. Na de oorlog werd de graaf, die dus een begenadigd verteller was, een nationale held in Duitsland en lag de wereld aan zijn voeten. \Vooral in Amerika was hij geliefd, niet in de laatste plaats om zijn vermogen telefoonboeken door te scheuren.
In 1937 vertrok hij op tournee met de Seeteufel, zijn schip, naar Australië en Nieuw-Zeeland. Hij wilde het land waar hij in zijn jeugd was geweest terugzien en vertellen van zijn talrijke avonturen. Dat hij als een gezant van Hitler fungeerde was uiteraard bekend, en werd door de anti-fascisten bepaald niet hartelijk onthaald, maar de Duitse gemeenschappen ontvingen hem hartelijk met swastika-vlaggen en uitnodigend drukwerk waarop ook hakenkruizen gedrukt waren. Luckner maakt aldus een praalreis door Australië en verdiende een hoop geld.
Buch noemt ook in zijn boek de actieve groepen nazi's die in het vooroorlogse Australië en Nieuw-Zeeland hun idealen predikten. Er word weinig over geschreven dat toch een niet aanzienlijk deel van de Duitse en Oostenrijkse immigranten actieve nazi's waren en dikwijls spioneerden voor Hitlers Duitsland. Deze Duitse immigranten verschillen daarmee aanzienlijk met de afstammelingen van Duitsers in Chili die graag over het nazi-dom praten en trots zijn op hun lidmaatschap van de Hitlerjugend.
De behandeling van een andere groep Duitsers in Australië is daarom des te pijnlijker. In 1940 zat Groot-Brittannië met 75000 Duitse joden opgescheept, die gevlucht waren naar Engeland. Hier zullen wel Duitse spionnen tussen gezeten hebben, maar de Britse regering beschouwde de groep als staatsgevaarlijk en besloot ze naar Australië te verschepen, daar werden ze in kampen opgesloten.
Een nazistische Duitse graaf mocht een zegetocht door Australië maken terwijl gevluchte joden werden opgesloten....
Hij beweerde doctor in de wijsbegeerte te zijn, kampioen bokser, gered te zijn geworden door albatros toen hij eens bij Kaap Hoorn overboord was geslagen. Hij zei op jeugdige leeftijd door Australië gereisd te hebben, terwijl hij werkzaam was als bordenwasser, kangoeroejager, assistent-vuurtorenwachter etc. Toen hij terug in Duitsland onderscheidde hij zich in de Slag om Jutland, kreeg hij de opdracht de geallieerde blokkades op de Noordzee te doorbreken. Hij was er tijdens zijn lange leven trots op veertien geallieerde handelsschepen naar de zeebodem te hebben geschoten. Hij kwam zelf met zijn schip in de Pacific, maar het verging voor de kust van een van de eilanden van de Tahiti-archipel.
In een open sloep werden ze uiteindelijk gearresteerd door Britse soldaten en werden ze naar Auckland, Nieuw-Zeeland gebracht en opgesloten. Na de oorlog werd de graaf, die dus een begenadigd verteller was, een nationale held in Duitsland en lag de wereld aan zijn voeten. \Vooral in Amerika was hij geliefd, niet in de laatste plaats om zijn vermogen telefoonboeken door te scheuren.
In 1937 vertrok hij op tournee met de Seeteufel, zijn schip, naar Australië en Nieuw-Zeeland. Hij wilde het land waar hij in zijn jeugd was geweest terugzien en vertellen van zijn talrijke avonturen. Dat hij als een gezant van Hitler fungeerde was uiteraard bekend, en werd door de anti-fascisten bepaald niet hartelijk onthaald, maar de Duitse gemeenschappen ontvingen hem hartelijk met swastika-vlaggen en uitnodigend drukwerk waarop ook hakenkruizen gedrukt waren. Luckner maakt aldus een praalreis door Australië en verdiende een hoop geld.
Buch noemt ook in zijn boek de actieve groepen nazi's die in het vooroorlogse Australië en Nieuw-Zeeland hun idealen predikten. Er word weinig over geschreven dat toch een niet aanzienlijk deel van de Duitse en Oostenrijkse immigranten actieve nazi's waren en dikwijls spioneerden voor Hitlers Duitsland. Deze Duitse immigranten verschillen daarmee aanzienlijk met de afstammelingen van Duitsers in Chili die graag over het nazi-dom praten en trots zijn op hun lidmaatschap van de Hitlerjugend.
De behandeling van een andere groep Duitsers in Australië is daarom des te pijnlijker. In 1940 zat Groot-Brittannië met 75000 Duitse joden opgescheept, die gevlucht waren naar Engeland. Hier zullen wel Duitse spionnen tussen gezeten hebben, maar de Britse regering beschouwde de groep als staatsgevaarlijk en besloot ze naar Australië te verschepen, daar werden ze in kampen opgesloten.
Een nazistische Duitse graaf mocht een zegetocht door Australië maken terwijl gevluchte joden werden opgesloten....
Eigenlijk het enige gebied in de Pacific dat je een Duitse kolonie kunt noemen is West-Samoa, dat vanaf ongeveer 1900.
Alfred Matthes was, zoals vele Duitsers, al voor de Eerste Wereldoorlog naar de eilanden gekomen. Op 30 augustus landden er een Nieuwzeelandse troepen, die het gebied veroverden. Mattes zag het allemaal met lede ogen aan. In 1934 richtte Matthes een blad op "Samoan Nazi".
Het bestuur was 'een vreemd zooitje", Matthes was getrouwd met een Tongaanse, een ander lid had een joodse echtgenote, en twee andere bestuursleden waren met Somoaanse vrouwen getrouwd. De groep ging onderzoek doen naar de raszuiverheid van de partijleden. De vraag was: zijn Smoanen en Polynesiërs ariërs?
De tegenstanders van Matthes zagen dit met een glimlach aan, maar de groep omarmde in 1937 ook het fascisme. Aan Beach Road te Apia, waar het Concordia-clubhuis stond wapperde een grote nazi-vlag.
Matthes onderzoek bewees uiteindelijk de arische natuur van de Polynesiers, meldde dit ook aan Hitler. Matthes kreeg geen antwoord, maakte wel plannen voor het bezetten van overheidsgebouwen. In april werd Matthes partij ontbonden, hij had zo meende men in Berlijn, het nazisme te schande gemaakt.
Alfred Matthes was, zoals vele Duitsers, al voor de Eerste Wereldoorlog naar de eilanden gekomen. Op 30 augustus landden er een Nieuwzeelandse troepen, die het gebied veroverden. Mattes zag het allemaal met lede ogen aan. In 1934 richtte Matthes een blad op "Samoan Nazi".
Het bestuur was 'een vreemd zooitje", Matthes was getrouwd met een Tongaanse, een ander lid had een joodse echtgenote, en twee andere bestuursleden waren met Somoaanse vrouwen getrouwd. De groep ging onderzoek doen naar de raszuiverheid van de partijleden. De vraag was: zijn Smoanen en Polynesiërs ariërs?
De tegenstanders van Matthes zagen dit met een glimlach aan, maar de groep omarmde in 1937 ook het fascisme. Aan Beach Road te Apia, waar het Concordia-clubhuis stond wapperde een grote nazi-vlag.
Matthes onderzoek bewees uiteindelijk de arische natuur van de Polynesiers, meldde dit ook aan Hitler. Matthes kreeg geen antwoord, maakte wel plannen voor het bezetten van overheidsgebouwen. In april werd Matthes partij ontbonden, hij had zo meende men in Berlijn, het nazisme te schande gemaakt.